اثربخشی آموزش گروهی مهارت‌های اجتماعی بر میزان توانایی و مشکلات رفتاری دختران نوجوان شاهد و ایثارگر

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت‌های اجتماعی بر ميزان توانايی و مشکلات رفتاری فرزندان نوجوان دختر شاهد و ايثارگر شهر اصفهان بود. پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشی و جامعه آماری دربرگيرنده فرزندان شاهد و ايثارگر 16ـ13 سالۀ شهر اصفهان بود که به روش نمونه‌گيری خوشه‌ای انتخاب گرديدند. بدين ترتيب که از نواحی پنجگانۀ آموزش و پرورش، ناحيۀ پنج و از 26 دبيرستان دخترانۀ اين ناحيه 26 فرزند شاهد و ايثارگر به‌صورت تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. ابزار اندازه‌گيری در اين پژوهش پرسشنامه جمعيت‌شناختی و پرسشنامه توانايی‌ها و مشکلات SDQ بود. يافته‌ها از طريق تحليل کوواريانس چندمتغيری ( MANCOVA ) و با نرم‌افزار SPSS ₁₆ تحليل شد. يافته‌های پژوهش نشان داد که در مرحله پس‌آزمون و پيگيری (پس از 4 ماه) به ترتيب ميانگين نمرات توانايی در گروه آزمايش به شکل معناداری بيش از گروه گواه ( 021/0 > P ) و ( 003/0 > P ) و ميانگين نمرات مشکلات رفتاری در گروه آزمايش به شکل معناداری کمتر از گروه گواه می‌باشد ( 001/0 > P ) و ( 00 4 /0 > P ) . اين پژوهش بيانگر اثربخشی آموزش مهارت‌های اجتماعی بر بهبود ميزان توانايی و کاهش مشکلات فرزندان دختران نوجوان شاهد و ايثارگر بوده است.