اثربخشی برنامه گروهی فرزندپروری مثبت بر کاهش استرس والدگری مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی «برنامه گروهی فرزندپروری مثبت» بر ميزان استرس والدگری مادران کودکان 6ـ12 ساله مبتلا به اختلال اوتيسم در سال 1391 بود. طرح پژوهش از نوع شبه‌آزمايشی با پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کليه مادران کودکان مبتلا به اختلال اوتيسم در شهر اصفهان بود که از ميان آنان 30 نفر به‌صورت تصادفی انتخاب و در 2 گروه 15 نفری آزمايش و گواه قرار داده شدند. ابزار پژوهش پرسشنامۀ شاخص تنيدگی والدين (آبيدين، 1990) بود. ابتدا پيش‌آزمون در دو گروه اجرا شد، سپس گروه آزمايش به مدت 8 جلسه تحت آموزش برنامه گروهی فرزندپروری مثبت بر مبنای الگوی ساندرز قرار گرفت. اين جلسات به‌صورت گروهی و هفتگی برگزار شد. در پايان، هر دو گروه مورد سنجش پس‌آزمون قرار گرفتند. نتايج تحليل کوواريانس نشان داد که برنامۀ آموزش گروهی فرزندپروری مثبت موجب کاهش معنادار استرس والدگری در قلمرو والدين (05/0 P< ) و قلمرو کودک (05/0 P< ) شده است و بين گروه آزمايش و گواه در کاهش استرس والدگری تفاوت معناداری وجود دارد (05/0 P< ). ميانگين استرس در گروه آزمايش از ميانگين گروه کنترل کمتر بود. همچنين، ميانگين شايستگی يا تبحّر در گروه آزمايش از ميانگين گروه کنترل بيشتر بود. در نتيجه اثربخشی آموزش برنامۀ گروهی فرزندپروری مثبت بر کاهش استرس والدين مبتلا به اختلال اوتيسم مورد تأييد قرار گرفت.