تأخیر در درمان و مسیر مراجعه بیماران دچار پسیکوز بار اول

هدف: این پژوهش با هدف تعیین مدت پسیکوز درمان‌نشده (DUP)، عوامل مؤثر بر آن و مسیر مراجعه در بیماران دچار پسیکوز بار اول بستری در بیمارستان روزبه ‌انجام شده‌است. روش: در این پژوهش مقطعی، 91 بیمار که با تشخیص نخستین دوره پسیکوز در بیمارستان روزبه تهران بستری شده بودند، از نظر مدت پسیکوز درمان‌نشده (فاصله بین نخستین علایم پسیکوز تا درمان مناسب یا بستری در بیمارستان) و مسیر مراجعه و چگونگی شروع بیماری ارزیابی شدند. داده‌ها به‌کمک آزمون‌های آماری مان- ویتنی، کروسکال- والیس و ضریب همبستگی اسپیرمن تحلیل گردیدند. یافته‌ها: در 2/35% از بیماران، بیماری شروع حاد (کمتر از دو هفته) داشت. از نظر نوع بیماری، اختلال دوقطبی (7/29%) و اسکیزوفرنیا (8/19%) بیشترین موارد تشخیص داده شده بودند. میانگین تأخیر در درمان یا مدت پسیکوز درمان‌نشده، 03/52 هفته (انحراف معیار 7/114 هفته) بود. بیشترین فراوانی نخستین مراجعه بیماران به روانپزشکان و پس از آن به درمانگران سنتی بود. بیشترین ارجاع‌دهندگان به بیمارستان روزبه، بستگان و دوستان بیمار بودند. در این پژوهش مدت پسیکوز درمان‌نشده در بیماران مقیم شهر (01/0p<)، بی‌کار (01/0p<)، دچار اسکیزوفرنیا (05/0p<)، هم‌چنین در کسانی که بیماری به‌صورت تدریجی (در عرض بیش از دو هفته) آغاز شده بود (001/0p<) طولانی‌تر بود. نتیجه‌گیری: تأخیر در درمان (مدت پسیکوز درمان نشده) و ارتباط آن با متغیرهای گوناگون تا اندازه‌ای همانند سایر بررسی‌های انجام‌شده‌ است، ولی مراجعه به درمانگران سنتی در بیماران پسیکوز بار اول ایران بیشتر است.