فعالیت‌های حرکتی بیماران روانی

اختلال‌های روانی یکی از مشکلات مهم بهداشتی هستند و موجب کاهش کیفیت زندگی و زیان‌های اقتصادی می‌شوند (استفنز1 و جوبرت2، 2001؛ استون3، سیوسو-ماتئوس4 و چاترجی5، 2004). بررسی‌ها اثر مثبت فعالیت‌های حرکتی را بر بیماری‌های مزمن قلبی و عروقی، دیابت و چاقی نشان داده‌اند، اما در رابطه با اثر فعالیت‌های حرکتی و ورزشی در پیش‌گیری، مدیریت و درمان اختلال‌های روانی بررسی‌های اندکی انجام شده است (بلومنتهال6، بابیاک7 و کارنی8، 2004؛ کاوراس9 و همکاران، 2007). همین بررسی‌ها فعالیت‌های حرکتی را دارای اثرات سودمندی در کاهش علایم اختلال‌های خلقی مانند افسردگی، اضطراب و استرس گزارش کرده‌اند (آلدانا10، سوتون11 و جکوبسون12، 1996؛ بارتولومو13، موریسون14 و کیکولو15، 2005؛ لاولور16 و هوپکر17، 2001؛ کوزوکا18 و همکاران، 2006؛ دان19، تریودی20 و اُنیل21، 2001؛ دایومیت22 و همکاران، 2005 ). از سوی دیگر سازمان جهانی بهداشت (2009) میزان شیوع کم‌تحرکی را در افراد معمولی بین 60 تا 80% گزارش نموده و آن را یکی از علل مهم تهدید سلامتی در جهان دانسته است. با توجه به اطلاعات اندکی که در زمینه فعالیت‌های حرکتی بیماران روانی وجود دارد، انجام این بررسی در ایران می‌تواند به برنامه‌ریزان بهداشتی جامعه کمک کند تا با آگاهی از میزان کم‌تحرکی بیماران روانی، گروه‌های در معرض خطر جامعه را شناسایی نموده و اقدامات پیش‌گیری‌کننده بهداشتی و درمانی را برای آنان انجام دهند. پژوهش حاضر در این راستا و با هدف بررسی چگونگی فعالیت‌های حرکتیِ ورزشی، روزمره و شغلی بیماران مراجعه‌کننده به مراکز درمانی روانپزشکی زنجان انجام شده است.