تحلیل مسیر اثر هوش معنوی و هوش اخلاقی بر خودشکوفایی و رضایت از زندگی در سالمندان شهر اصفهان

هدف از اين پژوهش، تعيين اثر هوش معنوی و هوش اخلاقی بر خودشکوفايی و رضايت از زندگی در سالمندان شهر اصفهان براساس الگوی معادلات ساختاری بود. روش اين پژوهش از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کليه 128581 نفر سالمندان شهر اصفهان در سال 1392 بود که حداقل 60 سال داشتند. از اين جامعه 100 نفر (44 زن و 56 مرد)، با روش نمونه‌گيری تصادفی چندمرحله‌ای از 8 نقطه شهر اصفهان انتخاب شدند. داده‌های پژوهش به کمک پرسشنامه‌های خودشکوفايی (مزلو، 1977)، شاخص رضايت از زندگی سالمندان (LSI، نوگارتن و هوايرست، 1998)، هوش معنوی (کينگ، 2008) و هوش اخلاقی (لنيک و کيل، 2005) جمع‌آوری گرديد. تجزيه و تحليل آماری با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS-19 انجام گرفت. ضرايب آلفا و نيز برازش الگوی پيشنهادی با داده‌ها رضايت‌بخش بودند. نتايج تحليل مسير نشان داد که در الگوی به‌دست آمده، اثر هوش اخلاقی بر خودشکوفايی و رضايت از زندگی معنادار است (001/0>P)، ولی اثر هوش معنوی بر اين دو متغير معنادار نبود.