مقایسه طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه در همسران مطلقه و عادی به‌عنوان پیش‌بینی‌کننده طلاق

هدف پژوهش حاضر بررسی طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه در روابط زناشویی به‌عنوان پیش‌بینی‌کننده طلاق بود. روش: آزمودنی‌های پژوهش 150 زوج خواهان طلاق و 155 زوج عادی (جمعاً 305 زوج) بودند. زوج‌های خواهان طلاق از میان مراجعه‌کنندگان به دادگاه به روش در دسترس و نمونه عادی به روش نمونه‌گیری چندمرحله‌ای- تصادفی، از چند دبیرستان شهر اصفهان انتخاب شدند. همه زوج‌های نمونه به‌کمک پرسش‌نامه طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه، ارزیابی شدند. برای تحلیل داده‌ها افزون بر روش‌های آمار توصیفی، روش تحلیل تمایز نیز به‌کار رفت. یافته‌ها: طرح‌واره‌های بی‌اعتمادی- بدرفتاری، معیارهای سخت‌گیرانه و بازداری هیجانی به‌ترتیب با ضرایب استاندارد 67/0، 57/0 و 57/0 بیشترین توان پیش‌بینی، و از میان متغیر‌های جمعیت­شناختی، تنها متغیرهای سطح تحصیلات و میزان درآمد توان پیش‌بینی معنی‌دار طلاق را داشتند (001/0p<). نتیجه‌گیری: می‌توان به‌کمک طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه طلاق را پیش‌بینی نمود و بر پایه این الگو می‌توان یک رویکرد پیش‌گیری از طلاق و درمان زناشویی بر پایه رویکرد طرح‌واره‌درمان‌گری تدارک دید و یافته‌های این پژوهش را در ﻣﺤﯿﻂ‌ﻫﺎی ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ و مشاوره‌ای برای کمک به همسران مشکل‌دار و در آستانه طلاق به‌کار گرفت.