اثربخشی گروه درمانی شناختی- رفتاری بر درآمیختگی فکر- عمل

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی گروه درمانی شناختی- رفتاری بر درآميختگی فکر- عمل، فرونشانی افکار و احساس گناه دانشجويان دختر دانشگاه شهيد چمران بود. اين پژوهش آزمايشی با طرح پيش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه کنترل است. ابزارهای اين پژوهش شامل مقياس درآميختگی فکر- عمل، سياهه فرونشانی افکار و پرسشنامه خصيصه گناه بود. جامعه آماری اين پژوهش شامل کليه دانشجويان دانشگاه شهيد چمران اهواز بودند که با استفاده از روش نمونه‌گيری تصادفی چند مرحله‌ای ابتدا 518 دانشجوی دختر مقطع کارشناسی به عنوان نمونه اوليه انتخاب شدند. از اين ميان، افرادی که در هر سه مقياس درآميختگی فکر- عمل، فرونشانی افکار و احساس گناه، نمره بالاتر از يک انحراف معيار داشتند . 30 نفر به روش تصادفی ساده به دو گروه 15 نفره به عنوان گروه آزمايش و گروه کنترل گماشته شدند. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 60 دقيقه‌ای تحت درمان شناختی- رفتاری قرار گرفتند. نتايج تحليل کوواريانس چند متغيری، نشان می‌دهد که آزمودنی‌های گروه آزمايش در مقايسه با گروه کنترل در هر سه متغير درآميختگی فکر- عمل، فرونشانی افکار و احساس گناه نسبت به گروه کنترل کاهش معنا‌داری را نشان دادند (001/0 P< ) نتايج نشان می‌دهد که گروه درمانی شناختی- رفتاری نقش مؤثری در کاهش علايم درآميختگی فکر- عمل، فرونشانی افکار و احساس گناه در جمعيت دختران دانشجو دارد.