تحمل‌نکردن بلاتکلیفی و نگرانی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و اختلال وسواسی- اجباری

هدف پژوهش حاضر مقایسه مؤلفه­های شناختی تحمل­نکردن بلاتکلیفی و نگرانی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، اختلال وسواسی- اجباری و افراد سالم بود. روش: از سه گروه بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، بیماران مبتلا به اختلال وسواسی- اجباری و افراد سالم، هریک 31 نفر به روش نمونه­گیری دردسترس انتخاب شدند. برای گردآوری داده­ها مقیاس تحمل­نکردن بلاتکلیفی (IUS) و پرسش­نامه نگرانی ایالت پن (PSWQ) به­کار رفت. داده­ها به روش تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA) تحلیل شدند. یافته­ها: در دو خرده­مقیاس «تصور نااطمینانی به ناتوانی برای عمل­کردن منجر می­شود» و «نااطمینانی پریشان­کننده و آشفته­کننده است»، هم­چنین از نظر نگرانی آسیب­شناختی میان سه گروه تفاوت وجود داشت (0001/0p<). در نمره کل تحمل‌نکردن بلاتکلیفی و دو خرده­مقیاس «وقایع غیرمنتظره منفی هستند و باید از آنها دوری کرد» و «وجود نااطمینانی غیرمنصفانه است» تفاوت هر یک از دو گروه مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و وسواسی- اجباری با گروه گواه معنادار بود (0001/0p<). نتیجه‌گیری: تحمل­نکردن بلاتکلیفی یک ویژگی مشترک اختلال اضطراب فراگیر و اختلال وسواسی- اجباری است و آنچه که باعث تمایز دو اختلال می­شود، راهبردهای مقابله­ای به­کاررفته برای کاهش بلاتکلیفی است.