عوامل پیش‌بینی‌کننده پیامد کوتاه‌مدت اختلال دوقطبی نوع یک در کودکان و نوجوانان

هدف پژوهش حاضر شناسایی عوامل جمعیت­شناختی و بالینی پیش­بینی­کننده پیامد کلی اختلال دوقطبی نوع یک در کودکان و نوجوانان در پی‌گیری‌های سه و شش‌ماهه بود. روش: طرح پژوهش از نوع طولی و آینده­نگر بود. 80 کودک و نوجوان بستری در بیمارستان روزبه با تشخیص اختلال دوقطبی نوع یک، به­صورت در دسترس وارد پژوهش شدند. ابزارهای پژوهش هنگام بستری و زمان ترخیص و دو دوره پی­گیری سه و شش­ماهه در مورد آزمودنی­ها تکمیل شدند؛ پرسش‌نامه داده­های جمعیت‌شناختی، برنامه کودکان برای اختلال­های عاطفی و اسکیزوفرنیا، تشخیص کنونی و طول­عمر (K-SADS-PL)، مقیاس نمره‌گذاری شیدایی یانگ (YMRS)، پرسش‌نامه افسردگی کودکان (CDI)، پرسش‌نامه افسردگی بک (BDI) و برداشت کلی بالینی (CGI). ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیری برای تحلیل داده‌‌ها به­کار رفت. یافته‌ها: شدت نشانه‌های شیدایی در پی‌گیری شش‌ماهه با پسربودن (01/0=p) و شدت شیدایی در بدو بستری (04/0=p) همبستگی مثبت داشت. میزان بازگشت در پی‌گیری شش‌ماهه با وجود روان­پریشی در بدو بستری همبستگی مثبت (05/0>p) داشت. شدت کلی اختلال در ماه ششم با مدت زمانی که از شروع نخسیتن نشانه‌ها تا دریافت درمان روانپزشکی می‌گذشت ارتباط مثبت داشت (03/0=p). نتیجه‌گیری: برخی ویژگی‌های جمعیت­شناختی و بالینی در پیش‌بینی سیر بیماری و پاسخ به درمان نقش دارند.