اثربخشی الگویی از درمان جامع در مقایسه با درمان‌های رایج در پی‌گیری دوساله کودکان و نوجوانان مبتلا به روان‌پریشی بار نخست

هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی الگویی از درمان جامع در مقایسه با درمان‌های رایج برای کودکان و نوجوانان مبتلا به نخستین رویداد روان‌پریشی (FEP) در یک پی‌گیری دوساله بود. روش: در یک کارآزمایی بالینی 40 بیمار بستری در بخش کودک و نوجوان بیمارستان روزبه که بر مبنای معیارهای تشخیصی DSM-IV، به FEP مبتلا بودند، به‌صورت تصادفی در دو گروه درمان رایج و درمان جامع قرار گرفتند. ارزیابی­ها در زمان بستری، ترخیص و در فواصل 6، 12، 18 و 24 ماه انجام شد. برای گردآوری داده­ها برنامه کودکان برای اختلال­های عاطفی و اسکیزوفرنیا، تشخیص کنونی و طول­عمر (K-SADS-PL)، مقیاس نشانگان مثبت و منفی ((PANSS، مقیاس نمره‌گذاری شیدایی یانگ (Y-MRS)، پرسش­نامه افسردگی کودکان (CDI)، مقیاس نمره­گذاری افسردگی همیلتون (HDRS)، مقیاس ارزیابی کلی کارکرد (GAF) و مقیاس ارزیابی کلی کودکان (CGAS) به­کار رفت. تجزیه و تحلیل داده­ها به روش 2c و t مستقل برای متغیرهای کیفی و رگرسیون با اثر تصادفی برای متغیرهای کمی انجام شد. یافته­ها: شمار بازگشت­ها و مدت تداوم آنها در بیماران گروه جامع کمتر از گروه رایج بود. در هر دو گروه بهبودی قابل­توجهی به­دست آمد و مقایسه دو گروه در دوره­های پی­گیری گوناگون تفاوت معنی‌دار نشان نداد. نتیجه‌گیری: درمان جامع می‌تواند میزان بازگشت را در کودکان و نوجوانان مبتلا به FEP کاهش دهد.