رابطه ساختاری صفات درخودمانده‌گونه و صفات اسکیزوتایپی

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه صفات درخودمانده‌گونه و صفات اسکیزوتایپی بود. روش : 184 دانش‌آموز عادی شهر ری با دامنه 19-16 سال به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند و به نسخه فارسی مقیاس درخودماندگی بهر بزرگسال ( AQ ) و پرسش‌نامه شخصیت اسکیزوتایپی ( SPQ ) پاسخ دادند. داده‌ها با ضریب همبستگی پیرسون و مدل‌یابی معادله ساختاری تحلیل شدند. یافته‌ها : میان نمره کلی AQ و SPQ و میان برخی از خرده‌مقیاس‌های این دو مقیاس با یکدیگر همبستگی وجود داشت. یافته‌های SEM نشان داد رابطه ساختاری قدرت‌مندی میان صفات اسکیزوتایپی و صفات درخودمانده‌گونه وجود دارد (05/0≥ p ، 91/0= r ) و در این میان اسکیزوتایپی منفی (91/0= r ) و خرده‌مقیاس «ارتباط» از بهر درخودماندگی (61/0= r )، در مقایسه با سایر خرده‌مقیاس‌ها نقش مهم‌تری ایفا کردند. بدین معنی که صفات در خودمانده‌گونه و صفات اسکیزوتایپی در بُعد میان‌فردی و ارتباط هم‌پوشی داشتند. اسکیزوتایپی آشفته نیز با خرده‌مقیاس «ارتباط» از بهر درخودماندگی رابطه مثبت داشت. نتیجه‌گیری : صفات درخودمانده‌گونه رابطه ساختاری قدرت‌مندی با صفات اسکیزوتایپی و هم‌چنین همبستگی مثبت با اسکیزوتایپی مثبت، منفی و آشفته داشت. با توجه به تشابه قابل‌توجه در نشانه‌های این دو طیف، به‌ویژه در حوزه میان‌فردی، پیشنهاد می‌شود برای تمایز تشخیصی میان دو دسته اختلال، ملاک‌های دقیق و روشن در نظر گرفته شود.