اثربخشی درمان شناختی- رفتاری گروهی در کاهش شدت درد و پریشانی‌های روان‌شناختی زنان مبتلا به کمردرد مزمن

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی- رفتاری گروهی در کاهش شدت درد و پریشانی‌های روان­شناختی زنان مبتلا به کمردرد مزمن بود. روش : در این پژوهش نیمه­آزمایشی، از طرح پیش­آزمون- پس­آزمون با گروه کنترل استفاده شد؛ از میان تمامی زنان مبتلا به کمردرد مزمن مراجعه­کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) و یک مطب خصوصی در شهر تهران در سال 1389، تعداد 30 زن با میانگین سنی 33 سال و 7 ماه به‌طور تصادفی انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش در 12 جلسه 90 دقیقه­ای درمان شناختی- رفتاری تورک و فری به‌صورت گروهی شرکت کرد و گروه کنترل تنها پی‌گیری شد. هر دوگروه پیش و پس از جلسه‌های درمانی به دو مقیاس ناتوانی کمردرد کبک ( QBPDS ) و افسردگی، اضطراب، استرس ( DASS ) پاسخ دادند. داده‌ها با آزمون t مستقل تحلیل شدند. یافته­ها : یافته‌ها نشان‌گر کاهش معنادار شدت کمردرد (05/0 p< ) و افسردگی، اضطراب و استرس (05/0 p< ) در گروه آزمایش به‌دنبال شرکت در جلسه‌های درمانی بود. نتیجه­گیری : درمان شناختی- رفتاری با تغییر رفتارهای ناکارآمد، تصحیح شناخت­های ناسازگار و احساس­های مخرب مرتبط با درد، باعث می­شود اثرهای زیانبار درد به کمترین حد برسد و پریشانی‌های روان­شناختی بهبود یابد.