مقایسه ‌اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر حضور ذهن با درمان فعال‌سازی رفتاری در کاهش علایم، بهبود کیفیت زندگی و کاهش افکار خودکشی افراد مبتلا به‌ افسردگی

هدف: این پژوهش با هدف مقایسه‌اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر حضور ذهن با درمان فعال‌سازی رفتاری در کاهش علایم، بهبود کیفیت زندگی و کاهش افکار خودکشی افراد افسرده صورت گرفت. روش: پژوهش حاضر با طرح تحلیل واریانس مختلط بین‌‌- درون‌گروهی اجرا شد. جامعه آماری، دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد ملایر بود. از بین 364 نفر، 45 دانشجویی که در آزمون افسردگی بک نمره بالاتر از 20 داشتند انتخاب و در نهایت بر اساس مصاحبه بالینی ساختاریافته (SCID)، 34 نفر که تشخیص دیس‌تایمیا داشتند، به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه شناخت‌درمانی مبتنی بر حضور ذهن و درمان فعال‌سازی رفتاری قرار گرفتند. گروه‌های آزمایش در هشت جلسه مداخله‌های درمانی دریافت کردند. اندازه‌گیری‌ها با استفاده ‌از پرسشنامه ‌افسردگی بک (BDI-II) و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHO-QOL)، طی چهار مرحله پیش آزمون، ارزیابی هفته چهارم، پس آزمون و پیگیری دوماهه ‌انجام شد. تحلیل داده‌ها با استفاده ‌از آزمون آماری تحلیل واریانس آمیخته صورت گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد هر دو مداخله شناخت‌درمانی مبتنی بر حضور ذهن و فعال‌سازی رفتاری در بهبود علایم افسردگی، کیفیت زندگی و افکار خودکشی به یک اندازه تغییر ایجاد می‌کند. به‌عبارتی اثر زمان (اثر درون گروهی) معنادار (05/0p<) بود، اما اثر بین گروهی معنادار مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: درمان شناختی مبتنی بر حضور ذهن و فعال‌سازی رفتاری برکیفیت زندگی و افکار خودکشی افراد مبتلا به‌ افسردگی اثربخشی یکسانی دارد.