مقایسۀ خودپندارۀ بدنی دختران نابینای ورزشکار و غیرورزشکار

هدف اين پژوهش مقايسۀ خودپندارۀ بدنی دختران نابينای ورزشکار و غيرورزشکار بود . روش پژوهش علّی ـ مقايسه‌ای و جامعۀ آماری همۀ نابينايان ورزشکار و غيرورزشکار مراجعه‌کننده به انجمن نابينايان شهر تهران در سال 1390 بود. از تمامی ورزشکاران نابينا 45 نفر پرسشنامه را تکميل کردند و 63 نفر نابينای غيرورزشکار به روش تصادفی با ميانگين سنی 54/6 ± 20 انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامۀ خودتوصيفی بدنی (مارش و همکاران، 1994) بود. نتايج تحليل داده‌ها با نرم‌افزار SPSS ₁₈ و آزمون تحليل واريانس نشان داد که بين دختران ورزشکار و غيرورزشکار نابينا در خرده‌آزمون‌های هماهنگی (07/0 P< )، سلامتی (028/0 P< )، فعاليت بدنی (001/0 P< )، قدرت (014/0 P< )، استقامت (022/0 P< )، شايستگی ورزشی (001/0 P< ) و خودپندارۀ عمومی (001/0 P< ) تفاوت‌های معنی‌داری وجود دارد. در تمامی مؤلفه‌ها بجز مولفۀ چربی و سلامت که به‌صورت معکوس نمره‌گذاری شده است، ميانگين گروه ورزشکار بيشتر بود. با توجه به نتايج می‌توان نتيجه‌گيری کرد که ورزش و فعاليت بدنی می‌تواند در بالا بردن خودپندارۀ بدنی نابينايان جامعه نقش داشته باشد.

واژه‌های كليدي: خودپندارۀ بدني، دختران نابینای ورزشكار، دختران نابینای غيرورزشكار، فعالیت بدنی.،