اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر تحلیل ارتباط محاوره ای بر كاهش رفتارهای پرخاشگرانه دانش آموزان دختر پایه اول دبیرستان شهر رشت

هدف اصلي اين پژوهش بررسي اثر بخشي آموزش گروهي مبتني بر تحليل ارتباط محاوره اي بر كاهش رفتارهاي پرخاشگرانه دانش آموزان دختر پايه اول دبيرستان شهر رشت است. اين پژوهش تجربي بر روي 40 نفر از دانش آموزاني كه در آزمون پرخاشگري (AGQ) نمره بالايي بدست آورده بودند، اجرا گرديد. اين نمونه از طريق گزينش تصادفي چند مرحله اي انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه همتا (گروه آزمايش و گروه گواه) تقسيم شدند، پس از آن برنامه آموزش گروهي به شيوه تحليل ارتباط محاوره اي که بر طبق مجموعه مفاهيم اين نظريه تهيه شده بود، طي 8 جلسه 90 دقيقه اي، هفته اي يک بار به گروه آزمايش ارايه و طي اين مدت گروه گواه هيچ مداخله اي دريافت ننمودند. بعد از اتمام آموزش به صورت همزمان و در شرايط يكسان آزمون AGQ (پس آزمون) بر روي دو گروه آزمايش و گواه اجرا گرديد. اطلاعات مذکور با استفاده از آزمون هاي آماري T براي گروه مستقل و تحليل واريانس چند متغيري مانوا (MANAOVA) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج حاصله نشان داد كه اختلاف معني داري بين گروه آزمايش و كنترل وجود دارد (P<0.0001)، به عبارت ديگر مداخله آزمايشي (آموزش گروهي مبتني بر تحليل ارتباط محاوره اي) موجب كاهش پرخاشگري و مولفه هاي آن در گروه آزمايشي در مقايسه با گروه گواه شده است.