بررسی رابطه مدیریت زمان و میزان فرسودگی شغلی در بین كاركنان دانشگاه آزاد اسلامی منطقه 12

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي رابطه مديريت زمان و ميزان فرسودگي شغلي در بين کارکنان مشغول به خدمت در واحدهاي دانشگاهي منطقه 12 دانشگاه آزاد اسلامي بود. جامعه آماري اين پژوهش کليه کارکنان شاغل دانشگاه آزاد اسلامي منطقه 12 است که شامل 4385 نفر تعداد 578 نفر با بهره گيري از فرمول کو کران انتخاب شدند. جهت دسترسي به واحدهاي نمونه (کارکنان دانشگاه) از روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي و نمونه گيري تصادفي بهره گرفته شده است. ابزار جمع آوري داده هاي پژوهش، پرسشنامه بود. بدين منظور از روش توصيفي - همبستگي و همچنين از روش اسنادي و کتابخانه اي بهره گرفته شده است. در پژوهش توصيفي، براي گردآوري اطلاعات و داده هاي اوليه از پرسشنامه استاندارد شده؛ و در بخش اسنادي به مطالعه و بررسي پژوهش هاي پيشين و جمع آوري مطالب مرتبط با مطالعه پرداخته شده است. اطلاعات توسط نرم افزار آماري SPSS 15 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت و با توجه به سطح سنجش متغيرهاي مورد بررسي در آمار توصيفي از جداول، درصد فراواني نسبي، ميانگين و انحراف معيار و در آمار استنباطي از آزمون هاي آماري رگرسيون ساده، چند متغيره بهره گرفته شده است. مهم ترين نتايج پژوهش به شرح زير است: نقطه نظرات نمونه مورد بررسي نسبت به وجود فرسودگي شغلي در بين کارکنان دانشگاه آزاد تقريبا در سطح متوسط بوده است. نسبت به وجود مديريت زمان کمي بيش از سطح متوسط بوده است. به علاوه بين مديريت زمان و فرسوگي شغلي رابطه وجود دارد. بين ابعاد مديريت زمان و فرسودگي شغلي رابطه وجود دارد و همچنين بين ابعاد فرسودگي شغلي و مديريت زمان رابطه مشاهده شده است.