اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر نظریۀ امید اسنایدر بر میزان شادکامی سالمندان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر نظريه اميد اسنايدر بر ميزان شادی سالمندان به‌صورت تجربی در سال 1388 در شهر اصفهان انجام شد. جامعۀ آماری در پژوهش حاضر سالمندان زن ساکن در آسايشگاه صادقيه شهر اصفهان بودند. تعداد جامعۀ آماری 135 نفر بود که از بين آنها ما 30 نفر را به‌صورت تصادفی ساده به‌عنوان نمونه انتخاب و به دو گروه 15 نفرۀ آزمايش و کنترل گمارديم. شرايط گروه نمونه بدين صورت بود که اعضا از سلامت جسمانی و روانی کافی برخوردار باشند و اينکه تمايل به شرکت در تحقيق داشته باشند. سپس مداخلات آموزش گروهی مبتنی بر نظريه اميد اسنايدر بر روی گروه آزمايش اجرا شد. ابزار مورد استفاده پرسشنامه شادکامی آکسفورد بود. که اين پرسشنامه توسط آرگايل در سال 1989 تهيه شده است و اعتبار اين ابزار واليانت پس از سه هفته با ارزش بازآزمايی 83/0 محاسبه کرده است. اطلاعات به‌دست آمده توسط نرم‌افزار SPSS در دو سطح توصيفی و استنباطی مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. در سطح توصيفی: توزيع فراوانی ـ ميانگين، انحراف معيار محاسبه شد و در سطح آمار استنباطی از روش تحليل کوواريانس استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد با در نظر گرفتن نمرات پيش‌آزمون به‌عنوان متغير کمکی، مداخلات آموزش گروهی مبتنی بر نظريه اميد اسنايدر منجر به افزايش شادکامی سالمندان شد (001/0P<).