چکیده مقاله
پژوهش حاضر به‌منظور بررسی اثربخشی آموزش رويکرد تصويرسازی ارتباطی بر افزايش رضايتمندی زناشويی انجام شده است. به اين منظور 29 زن از ميان 34 زن داوطلب متأهل انتخاب شده در دانشکده روان‌شناسی، دانشگاه علامه طباطبايی به شيوه جايگزينی تصادفی ساده در دو گروه آزمايش و گروه کنترل، قرار گرفتند. آموزش فنون رويکرد تصويرسازی ارتباطی بر روی گروه آزمايش انجام شد اما گروه کنترل اين آموزش را دريافت نکرد. طرح پژوهشی مورد استفاده در اين تحقيق، طرح آزمايشی پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه کنترل بود. ميزان رضايت زناشويی آزمودنی‌ها به وسيله پرسشنامه 47سوالی انريچ ENRICH)) اندازه‌گيری شد و جهت تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون تحليل واريانس يک‌راهه (ANOVA) استفاده شد. نتايج تجزيه و تحليل داده‌ها حاکی از اثربخشی آموزش فنون تصويرسازی ارتباطی در افزايش رضايت زناشويی زنان بود. فرضيه‌های اول ، دوم و سوم تحقيق در مؤلفه‌های آموزش فنون تصويرسازی ارتباطی بر رضايت زناشويی، ارتباط و حل تعارض با 05/0P< اطمينان مورد تأييد قرار گرفتند. اما فرضيه چهارم يعنی مؤلفه رضايت جنسی در اين پژوهش مورد تأييد قرار نگرفت.