مقایسۀ سبک دلبستگی در نوجوانان عادی و نوجوانان دارای کم توانی ذهنی آموزش‌پذیر

هدف از اين پژوهش، مقايسۀ سبک دلبستگی در نوجوانان عادی و کم‌توان ذهنی آمـــــوزش‌پذير می‌باشد. جامعۀ آماری شامل کليۀ دانش‌آموزان عادی و کم‌توان ذهنی آموزش‌پذير مدارس راهنمايی شهر تهران در سال 86 ـ1385 است که 250 نفر از طريق نمونه‌گيری چندمرحلـه‌ای انتخاب شدند که شامل 132 دانش‌آموز عادی (64 دختر و 68 پسر) و 118 دانش‌آموز کم‌توان ذهنی(57 دختر و 61 پسر) می‌باشد. ميانگين سن گروه عادی 14 سال با انحراف معيار 83/0 و گروه کم‌توان ذهنی 8/16 با انحراف معيار 58/0 می‌باشـد. ابزار تحقيق شامل پرسشنامه‌های جمعيت‌شناختی و آزمون دلبستگی کولينز و ريد می‌باشد که ضريب اعتبار آن برای هر يک از سبک‌های دلبستگی ايمن، اجتنابی و دوسوگرا به ترتيب 81/0، 78/0 و 85/0 می‌باشد به‌منظور تجزيه و تحليل اطلاعـات از تحليل واريانس دو راهه استفـاده شـده است. نتايج نشـان داد که در بيـن دانش‌آموزان عادی (دختر ـ پسر) ميزان سبک دلبستگی ايمن بالاتر از دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی است (001/0P<) ميزان سبک دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا در دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی (دختر ـ پسر) بيشتر از دانش‌آموزان عادی است (001/0P<). همچنين يافته‌های جانبی تحقيق نشان داد که صرف‌نظر از عامل هوشی آزمودنی‌ها، در آزمودنی‌هايی که سبک دلبستگی آنها ايمن نمی‌باشد، سبک دلبستگی اجتنابی در پسران و سبک دلبستگی دوسوگرا در دختران بيشتر است (001/0P<).