اثربخشی تعاملی هوش معنوی و آموزش مهارت های زندگی بر بهبود نگرش های دانشجویان نسبت به مهارت های زندگی

اثربخشي تعاملي آموزش مهارت هاي زندگي و هوش معنوي بر بهبود نگرش هاي دانشجويان نسبت به مهارت هاي زندگي در پژوهشي از نوع طرح هاي جايگزيني تصادفي بلوکي بررسي شد. از بين جامعه آماري تحقيق که شامل 11370 نفر از دانشجويان مرد و زن دانشگاه آزاد اسلامي واحد بروجرد بود، نمونه اي به تعداد 166 نفر به روش نمونه گيري داوطلبانه انتخاب شدند. گروه نمونه، پرسشنامه هاي سنجش نگرش نسبت به مهارت هاي زندگي احدي (1386) و هوش معنوي ناصري (1386)، را در پيش آزمون تکميل کردند. سپس بر اساس نمره هاي پرسشنامه هوش معنوي (بالاتر يا پايين تر از ميانگين نمره ها) به چهار گروه تقسيم شدند. دو گروه آزمايش و دو گروه کنترل (در هر دو، يک گروه با هوش معنوي بالا و گروه ديگر با هوش معنوي پايين). گروه هاي آزمايشي، در 16 جلسه 3 ساعته از آموزش مهارت هاي زندگي در خلال 8 هفته شرکت کردند و در پايان آموزش براي بار دوم پرسشنامه سنجش نگرش نسبت به مهارت هاي زندگي را در پس آزمون کامل کردند. بعد از گذشت چهار ماه جهت بررسي استمرار يا تغييرات ايجاد شده در نتايج، در يک مطالعه پي گيرانه، مجددا به پرسشنامه سنجش نگرش نسبت به مهارت هاي زندگي پاسخ دادند. نتايج آزمون آماري «t» نشان داد که آموزش مهارت هاي زندگي، منجر به بهبود نگرش هاي دانشجويان گروه آزمايش نسبت به مهارت هاي زندگي شده، اما در تعامل با هوش معنوي اثر معني داري بر بهبود آنها ندارند