اثربخشی آموزش معنا درمانی گروهی برامید به زندگی و سلامت عمومی بیماران دختر تالاسمی

اين پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی معنا درمانی به شيوه گروهی بر افزايش اميد به زندگی و سلامت عمومی بيماران دختر نوجوانان تالاسمی ماژور شهر اهواز صورت گرفت. جامعه آماری اين پژوهش شامل کليه بيماران دختر تالاسمی ماژور 15 تا 18 سال مراجعه کننده به بيمارستان ابوذر در بهار سال 1388 بود. که پيش آزمون بر روی تعداد 110 نفر از اين مراجعه کنندگان اجرا شد و از بين آنها 46 نفراز افرادی که پايين ترين نمره در آزمون سلامت عمومی 28 GHQکه نمره 6 می باشد و پايين ترين نمره در آزمون اميد به زندگی ميلر که يک انحراف معيار زير ميانگين می باشد کسب کردند، بعنوان نمونه آماری انتخاب شدند سپس افراد نمونه به صورت تصادفی ساده به دو گروه 23 نفری بعنوان گروه آزمايش و کنترل جايگزين شدند. ابزار اندازه گيری اين پژوهش آزمون اميد به زندگی ميلر و سلامت عمومي28 GHQ بود و طرح تحقيق از نوع پيش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و يک جلسه پيگيری بود. به گروه آزمايش طی 10 جلسه 1 ساعته فنون معنا درمانی آموزش داده شد. سپس، پس آزمون برای هر دو گروه (آزمايش و کنترل) اجرا گرديد. در مرحله بعد پس از 1 ماه آزمون پيگيری اميد به زندگی ميلر و سلامت عمومی 28GHQ جهت سنجش ماندگاری آموزش های داده شده اجرا گرديد. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از روش تحليل واريانس (مانکوا) استفاده شد و نتايج تحقيق نشان داد که آموزش معنا درمانی می تواند باعث افزايش اميد به زندگی و سلامت عمومی بيماران تالاسمی ماژور گردد (0001/0> P ). همچنين سنجش ماندگاری پژوهش نيز(0001/0> P ) همين نتيجه را نشان داده است.