چکیده مقاله
هدف از انجام این پژوهش مقایسه ی میزان تأثیر دو روش آموزش به شیو هی بازی و سنتی برانگیزه و پیشرفت
تحصیلی ریاضی دانش آموزان پسر سال سوم ابتدایی شهر تهران بوده است، روش تحقیق، نیمه آزمایشی و از طرح
پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه استفاده گردید، حجم نمونه متشکل از 60 نفر دانش آموز پسر سال سوم ابتدایی
است که 30 نفرآن هاگروه آزمایش و 30 نفر گروه گواه بوده است و با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند.
ابتدا محقق از میان مدارس ابتدایی منطقه 7 یک مدرسه، سپس از میان چهارکلاسِ سوم این مدرسه دو کلاس را
انتخاب کرد، بعد از آن یک کلاس را به گروه آزمایش و کلاس دیگر را به گروه گواه واگذار کرد. ابزارهای
سنجش در این پژوهش شامل پرسش نامه ی انگیزه ریاضی، آزمون پیشرفت تحصیلی محقق ساخته و آزمون هوش
ریون بوده است. برای تجزیه وتحلیل داد هها از روش های آمار توصیفی و در بخش استنباطی از تجزیه و تحلیل
کوواریانس استفاده گردید. نتایج به دست آمده از تجزیه و تحلیل داد هها نشان داد که بین میانگین های انگیزه و
پیشرفت تحصیلی دانش آموزان آموزش دیده با روش بازی و دان شآموزان آموزش دیده با روش سنتی، از نظر
آماری تفاوت معنا دار وجود دارد؛ بدین صورت که میزان انگیزه و پیشرفت تحصیلی دانش آموزانی که به روش
تدریس بازی آموزش دیده بودند نسبت به دانش آموزانی که به روش تدریس سنتی آموزش دیده بودند، بیشتر بود.
بنابراین، می توان نتیجه گرفت که آموزش به شیو هی بازی نقش پررنگ و با اهمیتی در افزایش انگیزه و پیشرفت
تحصیلی دانش آموزان دارد.