رابطه ی بین حلمسأله و تابآوری با میزان رفتارهای پرخطر در بین دانش آموزان دارای پیشرفت تحصیلی بالا و پایین

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ی بین حلمسأله و تابآوری با میزان رفتارهای پرخطر است. روش تحقیق از نوع عل ی مقایسهای وهمبستگی بود. جامعه ی آماری دانشآموزان دختر دبیرستانی دارای پیشرفت تحصیلی بالا و پایین در منطقه 9 آموزش و پرورش شهر تهران بود. نمونه ی مورد مطالعه 35 دانش آموز دارای پیشرفت تحصیلی بالا و 35 دانش آموز دارای پیشرفت تحصیلی پایین بود که به روش نمونهگیری تصادفی خوشهای چندمرحله ای انتخاب شدند. از مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون، مقیاس سنجش رفتارهای پرخطر و پرسش نامه شیوه حلمسأله کسیدی و لانگ برای جمعآوری دادهها استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد بین دو گروه در متغیرهای تابآوری، حلمسأله و رفتارهای پرخطر تفاوت وجود دارد. بهطوری که میانگین نمرات دانشآموزان دارای پیشرفت بالا در مقیاس تاب آوری و سبک خلاقیت حل مسأله و میانگین نمرات دانش آموزان دارای پیشرفت پائین در سبک های درماندگی، کنترل و اجتناب از حل مسأله و همچنین در مقیاس رفتارهای پرخطر بیشتر است. نتایج حاصل از ضریب همبستگی نیز نشان داد که بین رفتارهای پرخطر و تابآوری در هر دو گروه رابطه منفی وجود دارد. همچنین بین سبک های درماندگی، کنترل و اجتناب از حل مسأله در گروه دارای پیشرفت پایین و کنترل و اجتناب از حل مسأله در گروه دارای پیشرفت بالا با رفتارهای پرخطر رابط هی مثبت دیده شد. این یافته ها می تواند در مورد آموزش و ارائه خدمات مشاوره ای دانش آموزان مفید باشد.