بررسی اثر موسیقی‌درمانی بر کاهش بی‌قراری در مبتلایان به آلزایمر ساکن در خانه‌های سالمندان شهرستان شهریار

هدف: هدف مطالعۀ حاضر، بررسی اثر موسیقی‌درمانی بر کاهش بی‌قراری بیماران آلزایمری و تعیین بهترین روش مداخله از بین چهار روش گوش دادن انفرادی به موسیقی مرجح، گوش دادن گروهی به موسیقی مرجح، گوش دادن گروهی به موسیقی غیرمرجح و آواز خواندن گروهی موسیقی مرجح است. روش: برای انجام این پژوهش، از میان موارد معرفی‌شده از طرف سازمان بهزیستی شهریار، 26 آزمودنی با استفاده از ملاک‌های تشخیصی DSM-IV و آزمون MMSE به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در هر یک از گروه‌های شاهد (10 نفر) و آزمایشی (16 نفر و در هر یک از زیرگروه‌ها چهار نفر) قرار گرفتند. مداخله به‌صورت طرح نیمه‌تجربی پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه شاهد انجام شد و برای تحلیل نتایج پرسشنامة بی‌قراری کوهن-منسفیلد (که مراقبان پر کرده بودند)، آزمون t مستقل و وابسته به کار رفت. آزمودنی‌ها به مدت یک ماه، هفته‌ای پنج روز و هر روز 30 تا 45 دقیقه تحت انواع روش‌های موسیقی‌درمانی یاد شده قرار گرفتند. نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از تأثیر انواع موسیقی‌درمانی بر کاهش بی‌قراری بیماران آلزایمری بود.