مقایسه مهارت های ادراک بینایی غیروابسته به حرکت در کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر با و بدون اختلال هماهنگی رشدی

اين پژوهش با هدف بررسی مهارت‌های ادراک بينايی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی انجام گرفت. روش پژوهش علّی‌ـ مقايسه‌ای و جامعۀ آماری همۀ کودکان عقب‌مانده ذهنی شهر تهران در سال 1389 بود که به روش نمونه‌گيری در دسترس 60 کودک آموزش‌پذير شامل 30 کودک (15 دختر و 15 پسر) مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی و 30 کودک غيرمبتلا (15دختر و 15 پسر) به‌عنوان نمونۀ پژوهش، انتخاب شدند. آزمودنی‌ها با استفاده از نسخۀ تجديدنظر شدۀ آزمون سنجش مهارت‌های ادراک بينايی غيروابسته به حرکت (TVPS-R) ارزيابی شدند و داده‌ها از طريق آزمون t مستقل و تحليل واريانس يکطرفه تحليل شد. نتايج نشان داد که تفاوت ميانگين نمرات مهارت‌های ادراک بينايی در دو گروه معنادار است (05/0 P< ). همچنين نتايج نشان داد که کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی در هر يک از اجزای مهارت‌های ادراک بينايی به غير از اکمال بينايی، ضعيف‌تر از کودکان غيرمبتلا بوده و اين ضعف در گروه پسران مبتلا بيشتر است. نتايج اين بررسی لزوم در نظر گرفتن وي‍‍ژگی‌های ادراک بينايی کودکان مبتلا به اختلال رشدی در هنگام طراحی يا توسعۀ مداخلات درمانی و آموزشی را متذکر می‌شود.