تعیین سهم خودمتمایزسازی، اعتماد، شرم و گناه در پیش بینی سازگاری زناشویی

اين پژوهش با هدف تعيين سهم خودمتمايزسازی، اعتماد، شرم و گناه در پيش‌بينی سازگاری زناشويی اجرا شد. پژوهش حاضر توصيفی، از نوع همبستگی و جامعۀ آماری آن، زنان معلم، متأهل و شاغل در آموزش و پرورش شهر نورآباد بودند. از ميان آنها 150 نفر به شيوۀ نمونه‌گيری تصادفی ساده انتخاب و با پرسشنامه‌های خودمتمايزسازی (اسکورن و فرايد لندر، 1999)، مقياس اعتماد (رمپل و هولمز، 1986)، آزمون عاطفۀ خودآگاه (تانگنی واگنر و گرمزو، 1992) و مقياس سازگاری زن و شوهر (اسپانير، 1976) مورد آزمون قرار گرفتند. داده‌ها از طريق آمار توصيفی ( فراوانی، شاخص‌های مرکزی، شاخص‌های پراکندگی و محاسبۀ ضريب همبستگی) و آمار استنباطی (رگرسيون چندمتغيره به شيوۀ گام به‌گام) تجزيه و تحليل شد . يافته‌های پژوهش نشان داد که خودمتمايزسازی، اعتماد و شرم با سازگاری زناشويی رابطۀ معنادار دارند ( 01/0 P< ) و قادر به پيش‌بينی سازگاری زناشويی هستند. اين سه متغير با هم 35 درصد از تغييرات سازگاری زناشويی را تبيين می‌کنند. همچنين نتايج نشان داد که گناه با سازگاری زناشويی رابطۀ معنادار ندارد ( 01/0 P< ) و قادر به پيش‌بينی سازگاری زناشويی نيست و از معادلۀ رگرسيون خارج شده است.