تأثیر آموزش برنامة « من میتوانم مشكل را حل كنم » بر بهبود مهارت حل مسئله و مهارت های اجتماعی دانش آموزان پیش دبستانی و پایة اول

مقدمه: در پژوهش حاضر، اثر آموزش حل مسئلة بينفردي بر بهبود مهارت هاي اجتماعي و توانايي حل مسئله در كودكان پيشدبستاني و دانشآموزان پاية اول بررسي شده است . روش: مطالعه با روش شبهآزمايشي با طرح پيشآزمون- پسآزمون، بدون گروه كنترل اجرا شد. نمونه، كه به صورت نمونة دردسترس در پژوهش شركت كردند ، شامل 32 دانشآموز پيشدبستاني (نُه دختر و 23 پسر) و 20 دانشآموز پاية اول (نُه دختر و 11 پسر) بود كه در سه مدرسة غيرانتفاعي در شهر تهران مشغول تحصيل بودند. برنامة حل مسئلة شناختي "من ميتوانم مشكل را حل كنم. "در هر كلاس به صورت گروهي ، طي چهار ماه، به وسيلة معلمان آموزش داده و با استفاده از مصاحبة باليني راهحلهاي مختلف و فرم هاي والدين و معلم پرسشنامة مهارت هاي اجتماعي گرشام و اليوت ارزيابي شد . يافته ها: نتايج تحليل اندازهگيري مكرر و مقايسة اطلاعات به دست آمده از پيشآزمون و پسآزمون نشان ميدهد كه تغييرات نمرة كل مهارت هاي اجتماعي فرم هاي والدين و معلم به لحاظ آماري معنادار بوده و برنامة مداخله مهارت هاي همكاري (فرم معلم)، مسئوليتپذيري (فرم هاي والدين)، جرأتورزي (فرم معلم و والدين) و خودكنترلي (فرم معلم) دانشآموزان را افزايش داده كه اين افزايش از نظر آماري نيز معنادار است. همچنين برنامة مداخله در افزايش ارائة راهحلها (سيالي) و طبقات مرتبط (انعطاف پذيري)، كه حاكي از توانايي حل مسئلة بينفردي است، مؤثر بوده و تفاوت ميانگينهاي پيشآزمون و پسآزمون به لحاظ آماري معنادار است، اما تغييرات ايجاد شده در ميانگين خردهعامل همكاري و خودكنترلي در فرم والدين و پاسخهاي نامرتبط معنادار نيست. نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش حاضر همسو با نتايج تحقيقات ديگر تأييدي است بر كارآيي مداخلات شناختي حل مسئله در روابط اجتماعي. در پايان، دربارة لزوم توجه به آموزش مهارت هاي حل مسئله، به عنوان بخشي از برنامههاي درسي مدارس و تأثير آن بر رفتارهاي كودكان و عملكرد تحصيلي آنها، بحث شده است.