بررسی نقش بازشناسی هیجان در چهره به عنوان عملكردی مستقل از كاركردهای شناختی در افراد مبتلا به اسكیزوفرنیا

هدف: پژوهش ها دربارة اينكه نقص بيماران اسكيزوفرنيا در بازشناسي هيجان در چهره، بخشي از بدكاركردي عملكردهاي شناختي است يا خود اختلالي مجزا محسوب ميشود، هنوز به نتيجة مشخصي نرسيده اند. بنابراين هدف اصلي پژوهش پيشِ رو اين است كه با نگاهي تازه به اين مسأله بتواند نتايج ضد و نقيض پژوهش هاي پيشين را تا حدي توجيه كند؛ با اين فرض كه بازشناسي هيجان در چهره كاركردي مستقل و مجزاست، اگرچه بازشناسي صحيح نيازمند عملكرد درست كاركردهاي شناختي مرتبط است . روش: گروه نمونة اين پژوهش 55 بيمار مبتلا به اسكيزوفرنيا بود . كاركردهاي شناختي با خرده آزمون هاي تداعي زوجهاي كلامي از مقياس تجديد نظر شدة حافظة و كسلر، خردهآزمون تنظيم تصاوير از مقياس هوش وكسلر و آزمون نگ هداري پيوسته سنجش شدند. بازشناسي هيجان در چهره نيز با تصاوير هيجاني چهرة اكمن و فرايزن ( 1976 ) بررسي شد. يافتهها: يافتهها نشان دادند كه تمامي از سوي ديگر، .(p< 0/ متغيرها با هم همبستگي مثبت و معناداري دارند ( 001 نيز نشان داد كه كاركردهاي شنا ختي بيماران اسكيزوفرنيا (كه t نتايج آزمون عملكرد ضعيفي در بازشناسي هيجان در چهره داشتند ) در مقايسه با گروه ديگر بيماران كه در آن مؤلفه عملكرد بهتري داشتند تفاوت معناداري ندارد . نتيجه گيري: يافته هاي پژوهشي حاضر در راستاي فرضية پژوهش است؛ بر اساس اين فرضيه، بازشناسي هيجان در عين حال كه خود عملكردي مستقل است، به كاركرد صحيح عملكردهاي شناختي مرتبط نياز دارد . اين نتيجه دلالت درماني مهمي به منظور بهبود بازشناسي هيجان در چهره به عنوان كاركردي مستقل به دست م يدهد.