مقایسه برخی فرایندهای شناختی در بیماران صرعی قبل و پس از درمان

بیماران مبتلا به صرع، بیش‌تر در معرض مشکلات شناختی هستند. صرع ممکن است موجب آسیب‌های شناختی گردد و یا آسیب‌های موجود از قبل را تشدید کند. عوامل گوناگونی در این آسیب‌ها مؤثر شناخته شده‌اند، از جمله آسیب‌شناسی‌ عصبی، نوع حمله، سن شروع حملات، مسائل روانی اجتماعی و آثار جانبی درمان. درمان صرع ممکن است با متوقف کردن یا کاهش حملات، آسیب‌های شناختی را بهبود بخشد. گروهی متشکل از پنجاه بیمار صرعی نوع ایدیوپاتیک با حملات پارشیل (نوع ساده و مرکب) و ژنرالیزه که دارای آسیب‌های ‌شناختی بودند، ابتدا قبل از شروع برنامه درمانی و مجدداً پس از گذشت سه ماه از متوقف شدن حملات صرع, مورد مطالعه قرار گرفتند. برخی از کنش‌های شناختی همچون هوش (کلامی، عملی و کلی)، حافظه، ادراک فضایی و خودپنداری بیماران با انجام آزمون‌های نوروسایکولوژیک مورد ارزیابی واقع شد. محدوده سنی بیماران بین 20 تا 40 و حداقل سطح تحصیلات آن‌ها سوم راهنمایی بود. هیچ‌یک از بیماران در طول شش ماه قبل از شروع درمان سابقه استفاده از داروی ضد صرع نداشتند و به‌منظور کنترل کردن حملات، از داروی ضدتشنج کاربامازپین استفاده گردید. نتایج حاصل از تحلیل داده‌ها حاکی از این است که نقایص مشاهده شده در هوش و حافظه بیماران صرعی پس از قطع حملات بهبود یافته و این بهبودی از اعتبار آماری در سطح 01/0< p برخوردار است. در حالی‌که‌ در ادراک فضایی و خود پنداری بیماران، بهبود قابل ملاحظه‌ای که از نظر آماری معنادار باشد مشاهده نگردید.