اثربخشی آموزش مهارت‌های ارتباطی با رویکرد اسلامی بر رضایتمندی زناشویی زوج‌ها

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشی مهارت‌های ارتباطی با رويکرد اسلامی بر رضايتمندی زناشويی بود. طرح پژوهش از نوع نيمه‌تجربی با پيش‌آزمون و پس‌آزمون و پيگيری با گروه گواه بود. جامعۀ آماری تحقيق زوج‌های شهر اصفهان در سال 1389 و نمونۀ تحقيق 30 زوج بود که به روش داوطلبانه انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده پرسشنامۀ رضايت زناشويی اينريچ (1989) بود. مداخلۀ آزمايشی (مهارت ارتباطی با رويکرد اسلامی) بر روی گروه آزمايش به مدت 6 جلسۀ 90 دقيقه‌ای و يک‌بار در هفته اجرا گرديد. پس از اتمام برنامۀ آموزشی از هر دو گروه پس‌آزمون و آزمون پيگيری (يک‌ماه پس از اجرای پس‌آزمون) به عمل آمد. به‌منظور تجزيه و انجام داده‌ها از تحليل واريانس چندمتغيری و کواريانس (مانکوا) استفاده شد. نتايج نشان داد که آموزش مهارت‌های ارتباطی با رويکرد اسلامی بر بهبود رضايت‌مندی زناشويی زوج‌ها در پس‌آزمون و پيگيری مؤثر بوده است (01/0 P < ).

واژه‌های کلیدی: مهارت ارتباطی، رضایت زناشویی، رویکرد اسلامی