مقایسۀ حمایت و محرومیت اجتماعی در معتادان به مواد مخدر و داروهای روان‌گردان و افراد بهنجار

اين پژوهش با هدف مقايسۀ حمايت و محروميت اجتماعی در معتادان به مواد مخدر و داروهای روان‏گردان و افراد بهنجار انجام گرفت. روش مطالعه علّی ـ مقايسه‌ای و جامعۀ آماری همۀ افراد معتاد به مواد مخدر و داروهای روان‏گردان بودند که در سال 1390 به مراکز درمانی ترک اعتياد شهر ميانه مراجعه کرده بودند. از اين جامعه40 معتاد به مواد مخدر و40 معتاد به داروهای روان‏گردان به روش نمونه‏گيری در دسترس انتخاب و با40 فرد بهنجار برحسب سن، جنس، تحصيلات و وضعيت تأهل همتا شدند. ابزارهای سنجش شامل پرسشنامۀ حمايت اجتماعی (فلمينگ، باوم، گايسريل و گچل، 1982) و پرسشنامۀ محروميت اجتماعی (محقق‌ساخته، 1390) بود و داده‏ها از طريق آزمون تحليل واريانس چند‏متغيری (MANOVA)، آزمون LSD، ضريب همبستگی پيرسون و رگرسيون چند‏متغيری تحليل شد. نتايج نشان داد که معتادان به داروهای روان‏گردان در مقايسه با معتادان به مواد مخدر و افراد بهنجار و معتادان به مواد مخدر در مقايسه با افراد بهنجار از حمايت اجتماعی کمتری برخوردارند و از محروميت‏های اجتماعی چندگانه رنج مي‏برند (01/0P<). تحليل رگرسيون چند‏متغيری نيز نشان داد که حمايت اجتماعی پايين، محروميت اجتماعی معتادان را پيش‏بينی مي‏کند (01/0P<). اين يافته‏ها نشان می‌دهد که محروميت اجتماعی از عوامل خطرزا برای سوءِ‌مصرف مواد روان‏گردان محسوب مي‏شود.

واژه‌های كليدي: حمایت اجتماعی، محرومیت اجتماعی، معتاد، مواد مخدر، داروهای روان‏گردان