مقایسۀ اثربخشی روش فرنالد و دیویس بر عملکرد خواندن دانش‌آموزان نارساخوان

هدف اين پژوهش، مقايسۀ اثربخشی روش فرنالد و ديويس بر عملکرد خواندن دانش‌آموزان نارساخوان پسر پايۀ سوم ابتدايی بود. پژوهش از نوع آزمايشی با سه گروه (دو گروه آزمايش و يک گروه گواه) با پيش‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعۀ آماری شامل دانش‌آموزان نارساخوان مراجعه‌کننده به مرکز مشاورۀ شناخت و الفبای زندگی شهر اصفهان در دی‌ماه 1390 بود که به شيوۀ نمونه‌گيری در دسترس انتخاب و 45 نفر به‌عنوان نمونۀ نهايی گزينش و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمايش و يک گروه گواه (15 دانش‌آموز روش فرنالد، 15 دانش‌آموز روش ديويس و 15 دانش‌آموز گروه گواه) جايگزين شدند. سپس آزمون تشخيصی خواندن (بديعيان، 1375) و آزمون هوش وکسلر کودکان (عابدی، صاقی و ربيعی، 1388) بر روی هر سه گروه اجرا گرديد. بر روی 15 دانش‌آموز گروه آزمايش روش فرنالد در 10 جلسۀ انفرادی 30 دقيقه‌ای و روش ديويس نيز بر روی 15 دانش‌آموز ديگر گروه آزمايش در 16 جلسۀ انفرادی 30 دقيقه‌ای مداخله صورت گرفت. بر روی گروه کنترل مداخله‌ای صورت نگرفت. در پايان مداخلات آزمون تشخيصی خواندن بر روی گروههای آزمايشی اجرا گرديد و داده‌ها با نرم‌افزار SPSS ₁₅ و آزمون تحليل کوواريانس و مقايسه زوجی تحليل شدند. نتايج نشان داد که ميانگين نمرات پس آزمون خواندن گروههای آزمايش و کنترل، تفاوت معناداری وجود دارد (001/0> P ). نتايج مقايسه‌های زوجی نيز نشان داد که بين ميانگين نمرات پس‌آزمون خواندن دو گروه ديويس و فرنالد نيز تفاوت معناداری وجود دارد (001/0> P ).