چکیده مقاله
روانشناسان برای رفع مشکلات رفتاری کودکان، شیوههای گوناگونی را در طول سالیان متعدد طراحی کردهاند. برخی از روشها بر خود کودک، برخی بر والدین و برخی بر محیط آموزشی متمرکز بوده است. بارزترین شیوۀ تغییر رفتار در کودکان، به بازی درمانی باز میگشته است. این روش درگذشته بیشتر بر تعامل درمانگر با کودک متمرکز بوده است؛ درحالیکه برخی الگوها به آموزش این شیوه به والدین و تکیه بر آنها به عنوان واسطی برای ترمیم و بهبود رفتارهای کودکان نزدیک شدهاند. یکی از این روشها الگوی بازیدرمانی مبتنی بر رابطۀ والد- کودک (CPRT) است. بر این اساس مسالۀ تحقیق حاضر اینست که آیا آموزش مهارتهای بازیدرمانی مبتنی بر رابطۀ والد-کودک به مادران، باعث کاهش مشکلات رفتاری درکودکان میشود؟ به منظور بررسی این امر، کودکان پیش دبستانی 7- 6 ساله در دو مرحله مورد ارزیابی قرار گرفتند. در مرحلۀ اول 73 کودک توسط سیاهۀ رفتاری کودک(CBCL) مورد بررسی قرار گرفتند که 25 نفر از آنها دارای مشکلات رفتاری بودهاند و13 نفر از مادران آنها آمادۀ شرکت در طرح حاضر شدند. از این 13 نفر 6 نفر در گروه آزمایش و 7 نفر در گروه کنترل، بطور تصادفی جایگزین شدند.
تمامی این والدین در دو مرحلۀ پیش و پسآزمون، پرسشنامۀ CBCL را پُر نمودند. افراد گروه کنترل در انتظار درمان ماندند و گروه آزمایش طی 10 جلسۀ 2 ساعته، در برنامۀ آموزش مهارتهای بازیدرمانی شرکت کردند. دادههای مرحلۀ پیش و پسآزمون با استفاده از آزمون آماری یومن ویتنی مورد مقایسه قرار گرفت. یافتهها نشان دادکه آموزش مهارتهای بازیدرمانی به مادران موجب کاهش مشکلات رفتاری در کودکانِ گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است.