رابطه بین تیپ های شخصیت با سبك های حل مساله در كاركنان دانشگاه اصل مقاله

هدف: پژوهش حاضر تعيين رابطه تيپ هاي شخصيت  با سبک هاي حل مساله در کارکنان دانشگاه تهران بود.
روش: پژوهش از نوع همبستگي و علي مقايسه اي بود. 191 نفر از کارکنان جهاد دانشگاهي تهران به فرم M تيپ نماي مايرز بريگز (بريگز و بريگز، 1990)، پرسشنامه سبک هاي حل مساله کسيدي و لانگ (1996) و يک پرسشنامه جمعيت شناختي محقق ساخته پاسخ دادند. براي تجزيه و تحليل داده ها از ضريب همبستگي پيرسون، آزمون t براي گروه هاي مستقل، تحليل واريانس يک راهه به همراه آزمون تعقيبي شفه استفاده شد.
يافته ها: نشان دادند که تيپ کلي نمونه حاضر برونگراي حسي با قضاوت تفکري است. رابطه بين ترجيحات برونگرايي، تفکري و قضاوتي با سبک هاي حل مساله سازنده مثبت و با سبک هاي حل مساله غيرسازنده منفي بود و رابطه بين ترجيحات درونگرايي، احساسي و ادراکي با سبک هاي حل مساله سازنده منفي و با سبک هاي حل مساله غيرسازنده مثبت بود. مردان نسبت به زنان کمتر از سبک حل مساله غيرسازنده استفاده مي کردند. افراد 44 33 ساله نسبت به افراد 33 21 ساله کمتر از سبک حل مساله غيرسازنده استفاده مي نمودند. افراد متاهل نسبت به افراد مجرد بيشتر از ترجيحات حسي، تفکري و قضاوتي و به تبع آن بيشتر از سبک حل مساله سازنده استفاده مي کردند. هم چنين با افزايش سطح تحصيلات استفاده از سبک حل مساله غيرسازنده کاهش مي يافت.
نتيجه گيري: به طور کلي افراد هر چه برونگراتر، تفکري تر و قضاوتي تر باشند، احتمال بيشتري دارد که از سبک حل مساله سازنده استفاده کنند.