الگوی میانجی احساس تنهایی هیجانی و اجتماعی، بهزیستی معنوی، فاصله اجتماعی و افسردگی دانشجویان دختر

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثرات ميانجيگري احساس تنهايي هيجاني در رابطه بين تنهايي اجتماعي، بهزيستي معنوي، فاصله اجتماعي و افسردگي دانشجويان بود.
روش: روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس 251 دانشجوي دختر از بين دانشجويان دانشگاه تبريز انتخاب شدند و به مقياس هاي احساس تنهايي اجتماعي راسل (1996)، احساس تنهايي هيجاني وودورث (1986)، بهزيستي معنوي پالوتزين و اليسون (1982)، افسردگي زونگ (1967) و فاصله اجتماعي المر (2000) پاسخ دادند. به منظور آزمون الگوي اثرات مستقيم و غيرمستقيم در الگوي پيشنهادي، از روش آماري الگويابي معادلات ساختاري استفاده شد.
يافته ها: نتايج نشان داد الگو از برازش کلي برخوردار است، متغيرهاي فاصله اجتماعي، بهزيستي معنوي، احساس تنهايي هيجاني و اجتماعي به طور معناداري مي توانند افسردگي جوانان را پيش بيني کنند. اين يافته ها با نقش احساس تنهايي هيجاني در افسردگي بر اساس الگوي نظري پيشنهادي همسو است.
نتيجه گيري: هر چه قدر فاصله اجتماعي و احساس تنهايي افراد بيشتر باشد، ميزان نشانه هاي افسردگي در آن ها بالاتر است. ارتباط زياد با خدا و هدف در زندگي با افسردگي پايين همراه است. نتايج اين پژوهش، ضرورت بازشناسي نقش فاصله اجتماعي، بهزيستي معنوي، احساس تنهايي هيجاني و اجتماعي را در پيش بيني افسردگي دانشجويان مورد تاکيد قرار مي دهد