اثربخشی رفتار درمانگری دیالكتیكی همراه با دارو درمانگری در مقایسه با دارو درمانگری در كاهش افكار خودكشی بیماران دچار افسردگی اساسی اقدام كننده به خودكشی

هدف: هدف پژوهش تعيين ميزان اثربخشي رفتار درمانگري ديالکتيکي همراه با دارو درمانگري در مقايسه با دارو درمانگري در کاهش ميزان گرايش به خودکشي در بيماران دچار افسردگي اساسي بود.
روش: روش شبه آزمايشي، با دو گروه آزمايش (رفتار درمانگري ديالکتيکي و دارو درمانگري) و گروه گواه (دارودرمانگري) و جامعه آماري بيماران مراجعه کننده به بيمارستان هاي لقمان الدوله، آزادي و مرکز خدمات روان شناختي مهرتابان بود که افسردگي اساسي همايند با افکار خودکشي داشتند. با روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي در هر گروه تعداد 12 نفر 7 زن و 5 مرد انتخاب شد. ابزارهاي پژوهش مصاحبه تشخيصي ساختار يافته، بر اساس راهنماي تشخيصي و آماري اختلال هاي رواني 2000، آزمون افسردگي 2005 و خودکشي بک 1997 بود. دارودرمانگري و رفتاردرمانگري ديالکتيکي به صورت فردي و گروهي به مدت 7 ماه (هر هفته دو جلسه مجموعا 28 جلسه انفرادي و 28 جلسه گروهي) انجام گرفت.
يافته ها: يافته نشان داد رفتاردرمانگري ديالکتيکي همراه با دارودرمانگري در کاهش ميزان گرايش به خودکشي مؤثرتر از دارودرمانگري به تنهايي است.
نتيجه گيري: در حوزه درمان و زمينه کار با افراد افسرده و افرادي که در حالت بحران به سر مي برند و گرايش به خود شي دارند، رفتار درماني ديالکتيکي با توجه به ماهيت آن، بسيار کارا و نويد بخش به نظر مي رسد