نقش واسطه ای خودشیفتگی در رابطه بین همدلی و كیفیت روابط بین شخصی

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين نقش واسطه اي خودشيفتگي در رابطه بين همدلي و کيفيت روابط بين شخصي بود.
روش: روش پژوهش از نوع همبستگي و جامعه آماري کليه دانشجويان ساکن خوابگاه هاي دانشگاه تهران در سال تحصيلي 1389-1388 بود که از ميان آن ها 609 دانشجو (165 پسر، 399 دختر، 45 نفر جنس اعلام نشده) در اين پژوهش شرکت و مقياس همدلي عاطفي علي و همکاران (2009)، مقياس مشکلات بين شخصي هرويتز و همکاران (1988) و مقياس شخصيت خودشيفته راسکين و تري (1988) را تکميل کردند. از ضريب همبستگي براي تحليل داده ها و از ماتريس واريانس - کوواريانس به عنوان داده ورودي و الگويابي معادلات ساختاري (تحليل مسير) براي آزمون الگوي فرضي پژوهش استفاده شد.
يافته ها: نتايج نشان داد که الگوي فرضي اوليه با داده هاي مشاهده شده، برازش مطلوب دارد. ضرايب تمامي مسيرها در الگوي فرضي معنادار بود. همبستگي همدلي با کيفيت روابط بين شخصي مثبت و همبستگي خودشيفتگي با کيفيت روابط بين شخصي منفي بود. الگويابي معادلات ساختاري نشان دهنده تاثيرگذاري غيرمستقيم همدلي بر کيفيت روابط بين شخصي از طريق خودشيفتگي بود.
نتيجه گيري: از آن جايي که همدلي و خودشيفتگي ميزان بالايي از تغييرپذيري کيفيت روابط بين شخصي را تبيين مي نمايد مي توان توجه به اين عوامل را در کيفيت روابط بين شخصي مهم دانست.