الگوی ارتباط عدم تناسب فرد - شغل با فرسودگی هیجانی و تمایل به ترك خدمت: شواهدی برای الگوی استرس – نامتعادلی - جبران

هدف: هدف اين پژوهش تعيين الگوي ارتباط عدم تناسب فرد شغل با فرسودگي هيجاني و تمايل به ترک خدمت به عنوان شواهدي براي الگوي استرس – نامتعادلي - جبران بود.
روش: روش پژوهش همبستگي (تحليل ماتريس کو واريانس) و جامعه آماري 800 نفر کارکنان مرد دو شيفت کاري شرکت لاستيک دنا در پاييز 1388 بودند که از بين آن ها 300 نفر به شيوه سهل الوصول انتخاب شدند و به پرسشنامه هاي تمايل به ترک خدمت تک ليب و همکاران (2005)، عدم تناسب فرد - شغل و فرسودگي هيجانيمولکي و همکاران (2006) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون، الگوسازي معادله ساختاري و تحليل ميانجي تحليل شد.
يافته ها: نتايج نشان داد رابطه عدم تناسب فرد - شغل با فرسودگي هيجاني و تمايل به خدمت مثبت و معنادار است. الگوي ساختاري پژوهش نيز مشتمل بر پيوند مستقيم ميان عدم تناسب فرد - شغل با فرسودگي هيجاني و تمايل به ترک خدمت و پيوند مستقيم فرسودگي هيجاني با تمايل به ترک خدمت بود. تحليل ميانجي، در رابطه با عدم تناسب فرد - شغل با تمايل به ترک خدمت از نقش ميانجيگر پاره اي فرسودگي هيجاني حمايت نمود.
نتيجه گيري: با توجه به نتايج اين پژوهش در مورد تاييد نسبي الگوي استرس – نامتعادلي - جبران، لازم است براي پيشگيري از فرسودگي هيجاني و ترک خدمت، تناسب فرد - شغل محور برنامه ريزي ها قرار گيرد.