اثربخشی امیددرمانی بر افزایش میزان رضایت زناشویی و تغییر سبك دلبستگی ناایمن در دانشجویان متاهل دانشگاه

هدف: اين پژوهش با هدف تعيين ميزان اثربخشي اميد درماني بر افزايش رضايت زناشويي دانشجويان متاهل داراي سبك دلبستگي ناايمن انجام پذيرفت.
روش: روش پژوهش از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و جامعه آماري شامل دانشجويان متاهل دانشگاه علامه طباطبايي در سال تحصيلي 88-87 به تعداد 480 نفر بود. براي شناسايي افراد داراي سبك دلبستگي ناايمن، آزمودني ها پرسشنامه تجارب شخصي در روابط صميمانه والر، فرالي و برنان (2000) را تكميل كردند. پس از مرحله غربالگري 52 نفر از آزمودني ها سبک دلبستگيشان ناايمن بود. از اين ميان 16 نفر تمايل به همکاري با پژوهشگران داشتند که اين افراد در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. هر دو گروه به پرسشنامه هاي رضايت زناشويي انريچ سليماني نژاد (1373) و اميد اسنايدر (1991) پاسخ دادند. در گروه آزمايشي، اميددرماني در 6 جلسه يك ساعته به صورت گروهي اجرا شد اما در گروه گواه مداخله اي صورت نگرفت. سپس پس آزمون اجرا شد.
يافته ها: نتايج نشان داد آموزش رويكرد اميددرماني در گروه آزمايشي به طور معناداري موجب افزايش اميد و رضايت زناشويي در دانشجويان متاهل داراي سبك دلبستگي ناايمن در مقايسه با گروه گواه شده، اما منجر به تغيير سبك دلبستگي افراد از ناايمن به ايمن نشده است.
نتيجه گيري: در حوزه درمان و در زمينه کار با افرادي که نارضايتي زناشويي دارند، اميددرماني با توجه به ماهيت آن بسيار کارا و نويدبخش به نظر مي رسد.