اثربخشی رفتار درمانگری شناختی در بهبود كیفیت زندگی بیماران دچار سرطان

هدف: هدف پژوهش تعيين تاثير رفتار درمانگري شناختي بر بهبود کيفيت زندگي بيماران دچار سرطان بود.
روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون، گروه گواه و پيگيري بود. آزمودني ها 30 بيمار دچار سرطان بودند که از ميان بيماران مراجعه کننده به مراکز شيمي درماني و درمانگاه هاي منتخب آنکولوژي زاهدان اتنخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفري آزمايش و گواه جايگزين شدند. گروه آزمايش 9 جلسه 60 دقيقه اي 1 جلسه در هفته متغير مستقل، رفتار درمانگري شناختي را دريافت کرد. در گروه گواه مداخلات روان-شناختي صورت نگرفت. ابزار پژوهش ويراست سوم پرسشنامه کيفيت زندگي سازمان پژوهش هاي اروپايي (آرونسون، 1987) بود که سه مقياس حيطه کلي علائم/کيفيت زندگي، مقياس عملکردي و مقياس علائم را مي سنجد و هر يک از اين مقياس ها نيز چندين ابعاد را ارزيابي مي کند. براي تحليل داده ها از کوواريانس استفاده شد.
يافته ها: نتايج حاکي از بهبودي و تفاوت معني دار گروه آزمايش در تمامي ابعاد مقياس هاي کيفيت زندگي در مقايسه با گروه گواه بود. همچنين وضعيت بهتر آن ها را در ابعاد ايفاي نقش، عملکرد هيجاني، شناختي و اجتماعي مقياس عملکردي نسبت به گروه گواه نشان داد. پيگيري بعد از 2 ماه، نتايج به دست آمده در دو گروه را تاييد کرد.
نتيجه گيري: رفتار درمانگري شناختي باعث بهبود کيفيت زندگي و عملکرد بيماران دچار سرطان مي شود. بنابراين از اين روش مي توان در مراکز آنکولوژي به عنوان يک درمان تکميلي در کنار درمان هاي پزشکي سود جست و از طرفي از نقش اساسي آن در بهبود ارتباط پزشک و بيمار بهره مند شد.