اثربخشی مقابله درمانگری بر احساس تنهایی زنان نابارور

هدف: پژوهش حاضر تعيين درجه تاثير مقابله با تنيدگي بر احساس تنهايي زنان نابارور بود.
روش: روش پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري پس از 3 هفته بود. از بين 200 زن نابارور مراجعه کننده به درمانگاه ناباروري دکتر چوبساز در کرمانشاه، 40 زن نابارور داوطلب شرکت در پژوهش شدند، و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جاي گرفتند. در مرحله پيش آزمون هر دو گروه همزمان به مقياس هاي احساس تنهايي راسل، پپلاو و کورتونا (1980) و نسخه کوتاه افسردگي بک (2000) جهت تعيين روايي مقياس احساس تنهايي، پاسخ دادند. در مرحله بعد، در گروه آزمايش طي 8 جلسه 120 دقيقه اي هفته اي يک جلسه، مقابله درمانگري ارائه شد و در گروه گواه مداخله اي صورت نگرفت. سپس هر دو گروه به طور همزمان در مرحله پس آزمون و پيگيري بعد از 3 هفته با مقياس احساس تنهايي آزمون شدند. به منظور تجزيه و تحليل اطلاعات از تحليل واريانس اندازه گيري مکرر، استفاده شد.
يافته ها: نتايج نشان داد تفاوت بين نمرات احساس تنهايي و زيرمقياس هاي انزوا، اجتماعي بودن، نداشتن فردي صميمي و احساس تنهايي آزمودني ها در پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري بين دو گروه آزمايش و گواه معنادار است.
نتيجه گيري: مقابله درمانگري مي تواند روش موثري براي کاهش احساس تنهايي، انزوا و افزايش ارتباطات اجتماعي زنان نابارور باشد