اثر بخشی تلفیق دو رویكرد شناخت درمانی و واقعیت درمانی گروهی بر ارتباط مادر-فرزندی دختران نوجوان

هدف: هدف پژوهش تعيين اثر بخشي تلفيق دو رويکرد شناخت درماني و واقعيت درماني گروهي بر رابطه مادر-فرزندي در دختران نوجوان بود.
روش: روش پژوهش نيمه تجربي با پيش آزمون، پس آزمون، گروه آزمايش و گواه و جامعه آماري کليه دختران دبيرستاني 15-16 ساله به تعداد 2346 نفر در سال تحصيلي 1389-1390 شهر شيراز بود. با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي ساده 30 آزمودني که در پرسشنامه رابطه ولي-فرزندي فاين، مورلند و شوبل، 1979 نمره ميانگين پايين تر از ميانگين کل (19.5) داشتند و در خانواده يکپارچه بودند، انتخاب و به دو گروه 15 نفري گواه و آزمايش تقسيم شدند. شناخت درماني و واقعيت درماني تلفيقي توسط پژوهشگران در سال 1389 در 8 جلسه يک ساعته هفته اي 1 بار به گروه آزمايش ارائه شد ولي گروه گواه مداخله اي دريافت نکرد.
يافته ها: نتايج نشان داد اين روش درماني تاثير مثبت و معناداري بر رابطه مادر-فرزندي، گفت و شنود، عاطفه مثبت، سردرگمي نقش دختران نوجوان دارد، اما بر همانند سازي تاثيري ندارد. يک ماه بعد در زمان پيگيري نتايج همچنان پايدار بود.
نتيجه گيري: از آنجا که در اين پژوهش تلفيق فنون رويکردشناختي بک و واقعيت درماني موجب باز سازي کيفيت روابط مادران و دختران نوجوان شد، مي توان از آن در مدارس و ساير مراکز درماني به عنوان روشي موثر براي ارتقا روابط مادر-فرزندي سود جست