مقایسه خودكارآمدی، اختلال هیجانی و احساس تنهایی در دانش آموزان دچار ناتوانی یادگیری و عادی

هدف: اين پژوهش با هدف تعيين و مقايسه خودکارآمدي، اختلال هيجاني و احساس تنهايي در دانش آموزان دچار ناتواني يادگيري و عادي انجام شد.
روش: روش پژوهش پس رويدادي و جامعه آماري کليه دانش آموزان پايه سوم، چهارم و پنجم ابتدايي چهار ناحيه آموزش و پرورش استان البرز در سال تحصيلي 89-1388 بود که به روش تصادفي از بين آن ها ناحيه 3 و از اين ناحيه 40 دانش آموز 12-9 ساله دچار ناتواني يادگيري انتخاب و با 40 دانش آموز عادي همتا شد. ابزار پژوهش پرسشنامه خودکارآمدي بندورا (2000)، پرسشنامه نسخه معلم راتر 1967 و مقياس احساس تنهايي آشر، هاميل و رشاو (1984) بود. داده ها با استفاده از روش تحليل واريانس چند متغيري تحليل شد.
يافته ها: نتايج نشان داد تفاوت ميزان خودکارآمدي، اختلال هيجاني و احساس تنهايي در دانش آموزان دچار ناتواني يادگيري و عادي معنادار، به گونه اي که خودکارآمدي در دانش آموزان عادي و اختلال هيجاني و احساس تنهايي در دانش آموزان دچار ناتواني يادگيري بيشتر بود.
نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر نتيجه مي شود که با افزايش خودکارآمدي دانش آموزان دچار ناتواني يادگيري مي توان اختلال هيجاني و احساس تنهايي آن ها را کاهش داد