اثربخشی درمان دلبستگی مادران بر علائم فزون اضطرابی دختران دارای مشكلات دلبستگی

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين ميزان اثربخشي درمان دلبستگي مادران بر علائم فزون اضطرابي دختران داراي مشکلات دلبستگي آن ها بود.
روش: روش پژوهش تجربي با طرح پيش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و پيگيري و نمونه هدف 32 دانش آموز از جامعه 388 نفري دانش آموزان مقطع دوم و چهارم ابتدايي شهر اصفهان در سال 1389 بود که بيشترين نمره را در مشکلات دلبستگي و علائم فزون اضطربي به دست آوردند و مادران آن ها نيز در پژوهش شرکت داده شدند. از پرسشنامه مشکلات دلبستگي راندولف (1997) و سلامت روان کودکان انتاريو (1987) استفاده شد. جلسات درماني به صورت 10 جلسه گروهي در مورد مادران انجام و تاثير آن بر ميزان فزون اضطرابي دخترانشان بررسي شد.
يافته ها: نتايج نشان داد که درمان مبتني بر دلبستگي مادران باعث کاهش علائم فزون اضطرابي و در نتيجه بهبود دخترانشان در پس آزمون و در پيگيري يک ماهه شد. اين ميزان از کاهش علائم در شرکت کنندگان گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه نيز معنادار بود.
نتيجه گيري: درمان دلبستگي مادران راهبردهاي کارآمد و سودمندي را براي درمان اختلال فزون اضطرابي کودکاني که از مشکلات دلبستگي رنج مي برند، در اختيار والدين و مراکز رواندرماني کودکان قرار مي دهد.