رابطه حمایت اجتماعی و سبك های مقابله، با تاب آوری در پسران نوجوان

هدف: هدف از پژوهش حاضر تعيين رابطه بين حمايت اجتماعي و سبک هاي مقابله با تاب آوري در نوجوانان حومه شهر تهران بود.
روش: روش پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي بود. 410 نوجوان از ميان دانش آموزان مقاطع راهنمايي و دبيرستان مناطق حومه شهر تهران با روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه هاي سبک هاي مقابله اي اندلر و پاركر (1990)، حمايت اجتماعي ادراک شده واکس، فيليپس، هالي، تامپسون، ويليامز و استوارت (1986) و تاب آوري كانر و ديويدسون (2003) جمع آوري شد. داده ها با روش هاي آماري همبستگي پيرسون و رگرسيون تحليل شد.
يافته ها: نتايج نشان داد، همبستگي بين حمايت اجتماعي و سبک هاي مقابله با تاب آوري در نوجوانان مثبت و معنادار است (0.01>p). همچنين حمايت اجتماعي و سبک مقابله مساله محور قادر به پيش بيني تاب آوري است.
نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي اين پژوهش مي توان چنين نتيجه گيري کرد که افزايش حمايت اجتماعي نوجوانان مناطق حومه شهر تهران توسط خانواده شان و ارائه خدمات شهري توسط نهادهاي ذيربط جهت حمايت هر چه بيشتر آنان، همچنين آموزش مهارت هاي اساسي و مفيد مقابله با مشکلات مي تواند نقش مهمي در افزايش تاب آوري نوجوانان داشته باشد