نقش دلبستگی به والدین در پیشرفت تحصیلی با واسطه گری خودكارآمدی

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين نقش دلبستگي به والدين در پيشرفت تحصيلي با واسطه گري خودكارآمدي بود.
روش: روش پژوهش از نوع همبستگي و جامعه آماري شامل 6530 دانش آموزان دبيرستاني شهر شيراز بود كه بر اساس روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي چندمرحله اي 301 نفر (147 پسر و 154 دختر) از انتخاب شد. در اين پژوهش دلبستگي به والدين به عنوان متغير برون زاد، خودكارآمدي به عنوان متغير واسطه اي و پيشرفت تحصيلي به عنوان متغير درون زاد در نظر گرفته شد. ابزار پژوهش خرده مقياس دلبستگي به والدين آرمسدن و گرينبرگ (1987) و مقياس خودكارآمدي عمومي شوآرزر و جروسلم (1992) بود. الگوي فرضي پژوهش با استفاده از روش رگرسيون چندگانه همزمان بر طبق روش مراحل بارون و كني (1989) آزمون شد.
يافته ها: نتايج نشان داد دلبستگي به والدين پيش بيني كننده مثبت و معنادار پيشرفت تحصيلي و خودكارآمدي پيش بيني كننده مثبت و معنادار پيشرفت تحصيلي است.
نتيجه گيري: در مجموع، خودكارآمدي مي تواند به عنوان متغير واسطه اي ميان دلبستگي به والدين و پيشرفت تحصيلي در نظر گرفته شود. بر اين اساس والدين مي توانند با فراهم كردن فضايي امن سطح پيشرفت تحصيلي فرزندان را ازطريق ارتقا سطح خودكارآمدي آن ها بهبود بخشند