نقش واسطه ای مكانیسم های دفاعی در رابطه بین سبك های دلبستگی و ناگویی هیجانی

هدف: هدف پژوهش تعيين نقش واسطه اي مكانيسم هاي دفاعي در رابطه بين سبك هاي دلبستگي ايمن، اجتنابي و دوسوگرا با ناگويي هيجاني بود.
روش: روش پژوهش همبستگي و جامعه آماري شامل زنان و مردان 20 تا 55 ساله ساكن شهر تهران، به تعداد تقريبي چهار ميليون نفر بود كه از ميان آن ها 314 مرد و 362 زن به صورت داوطلب انتخاب و پرسشنامه سبك هاي دفاعي اندروز، سينگ و بوند (1993)، مقياس دلبستگي بزرگسال هازن و شيور (1987) و مقياس ناگويي هيجاني تورنتو بگبي، پاركر و تيلور (1994) توسط آن ها تكميل شد. تحليل داده ها با محاسبه ضرايب همبستگي و تحليل رگرسيون انجام شد.
يافته ها: نتايج نشان داد رابطه بين ناگويي هيجاني با سبك دلبستگي ايمن منفي و با سبك هاي دلبستگي اجتنابي و دوسوگرا مثبت است و مكانيسم هاي دفاعي در رابطه بين سبك هاي دلبستگي و ناگويي هيجاني تاثير واسطه اي دارد. سبك هاي دلبستگي ايمن و ناايمن از طريق مكانيسم هاي دفاعي رشديافته، روان آزرده و رشدنايافته در دو جهت متضاد تغييرات مربوط به ناگويي هيجاني را پيش بيني مي كند.
نتيجه گيري: تاثير واسطه اي مكانيسم هاي دفاعي در رابطه بين سبك هاي دلبستگي و ناگويي هيجاني جزيي است. مكانيسم هاي دفاعي ميزان تاثير سبك هاي دلبستگي بر ناگويي هيجاني را كاهش مي دهد اما اين تاثير كامل نيست، يعني رابطه سبك هاي دلبستگي و ناگويي هيجاني همچنان معنادار باقي مي ماند. لذا به منظور بازسازي فرايندهاي تنظيم هيجان، علاوه بر تقويت ويژگي هاي ايمني بخش دلبستگي، لازم است زمينه هاي به كارگيري مكانسيم هاي دفاعي رشديافته نيز فراهم شود.