اثربخشی روش تصحیح نارساخوانی دیویس بر عملكرد خواندن كودكان نارساخوان

هدف: اين پژوهش، به منظور تعيين اثربخشي روش تصحيح نارساخواني ديويس بر عملكرد خواندن دانش آموزان پسر پايه سوم ابتدايي نارساخوان انجام گرفت.
روش: پژوهش از نوع آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. تعداد كل جامعه آماري پژوهش 55 هزار و 824 دانش آموز عادي سوم دبستان بود كه از بين آن ها 20 دانش آموز نارساخوان به شيوه نمونه گيري تصادفي خوشه اي چند مرحله اي انتخاب، و به روش تصادفي در گروه هاي آزمايش و گواه گمارده شد. ابزارها عبارت از فهرست وارسي شناسايي كودكان نارساخوان انجمن روان پزشكي آمريكا (1384)، مقياس هوش وكسلر كودكان 1969، و آزمون خواندن و نارساخواني كرمي نوري و مرادي (1384) بود. گروه آزمايش برنامه مداخله ديويس 1994 را در 16 جلسه نيم ساعتي به صورت انفرادي دريافت كرد. پس از پايان مداخله، از هر دو گروه، آزمون خواندن و نارساخواني به اجرا در آمد. داده هاي به دست آمده با روش آماري تحليل كواريانس تحليل شد.
يافته ها: يافته ها نشان داد، روش ديويس بر عملكرد خواندن كودكان نارساخوان موثر است. اين نتايج در پيگيري يك سال و سه ماهه نيز تاييد شد.
نتيجه گيري: روش ديويس روش موثري براي بهبود عملكرد خواندن دانش آموزان نارساخوان به نظر مي رسد. با اين روش حيطه هاي مختلف خواندن اين دانش آموزان را مي توان تقويت كرد. بنابراين معلمان و درمانگران مي توانند، روش ديويس را به عنوان يك مداخله اثربخش براي دانش آموزان نارساخوان به كارگيرند، و مشكلاتي مانند عدم توجه و تعادل آن ها را نيز بر طرف سازند