ناهماهنگی شناختی: تاثیر تمركز بر خود بر تعدیل كنندگی عزت نفس در تغییر نگرش

vهدف: هدف پژوهش حاضر تعيين تاثير تمركز بر خودپنداره بر تعديل كنندگي عزت نفس در فرايندهاي ناهماهنگي شناختي بود.
روش: اين پژوهش از نوع شبه آزمايشي بود. به دليل وجود 4 گروه در اين آزمايش و لزوم حضور حداقل 15 نفر در هر گروه، از جامعه 400 نفري دانشجويان ساكن در خوابگاه پسرانه كارشناسي ارشد دانشگاه شهيد بهشتي، 60 نفر با روش نمونه گيري در دسترس (به دليل عدم دسترسي به فهرست اسامي آن ها) انتخاب و با اجراي مقياس عزت نفس روزنبرگ (1965) به دو گروه داراي عزت نفس بالا و پايين تقسيم و هر يك از اين گروه ها نيز به طورتصاوفي در دو گروه متمركز برخود و نامتمركز برخود جايگزين شد. آن ها در پارادايم ايفاي نقش/ ناهماهنگي (نايل، كورل، دريك، گلن، اسكات و استاكي (2001) شركت كردند كه در آن، يكي از افراد محبوب و مورد علاقه شان درخواست كودكي 10 ساله را رد و توجيه ناكافي براي آن ارائه مي كرد.
يافته ها: تحليل داده ها نشان داد در شرايط متمركز برخود، برخلاف شرايط نامتمركز، محبوبيت فرد موردعلاقه در شركت كنندگان داراي عزت نفس بالا به طور معناداري بيش از شركت كنندگان داراي عزت نفس پايين كاهش يافت.
نتيجه گيري: اثر عزت نفس در كاهش ناهماهنگي، زماني رخ مي دهد كه افراد بر خودپنداره متمركز شده باشند. ازاين رو ارائه راه كارهاي مواجهه با ناهماهنگي شناختي و تعارض هاي ناشي از آن بايد مطابق با سطح عزت نفس و با برجسته كردن نقش خود افراد همراه باشد