نقش خودشناختی در تنیدگی، سبكهای دفاعی و سلامت جسمانی

۱۰۸زن و 69 مرد دانشجوي ساکن خوابگاه دانشگـاه تهران در شرايط تنيدگي زاي امتحانها با تکميل پرسشنامه هاي خودشناسي انسجامي (قرباني، 1385)، آگاهي عيني (براون و رايان، 2003)، خودهشياري شخصي (فنيگشتيان و ديگران، 1975)، سبکهـاي دفاعي (اندروز و ديگران، 1993)، تنيدگي ادراک شده (کوهن و ديگران، 1983)، سرزندگي (رايان و فدريک، 1997)، بيماري (واتسن و پنبيکر، 1989) و فهرست نشانه هاي مرضي (بارتون، 1995) در اين پژوهش شرکت کردند. فرضيه اصلي اين بود که فرايندهاي خودشناختي به صورت منفي با بيماري و سبکهاي دفاعي ناسالم مرتبط اند و در اين ميان خودشناسي انسجامي قوي ترين نقش را دارد. براساس يافته هاي پژوهش حاضر، بين فرايندهاي خودشناختي، تنها خودشناسي انسجامي توانست بيماري، نشانه هاي مرضي، سرزندگي و سبکهاي دفاعي سـالم را پيش بيني کند. خودشناسي انسجامي و آگاهي از حالتهاي دروني، سبک دفاعي رشد يافته و تنيدگي ادراک شده را پيش بيني کردند و ارتباط آگاهي عيني با سبک دفاعي رشد نايافته منفي بود. داده ها بر مبناي اهميت انسجامي فرايندهاي خودشناسي مورد بحث قرار گرفتند.